Gottblogg

Ég er í vandræðum með mig. Það lekur ánægja út úr eyrunum á mér og ég veit ekki hvað ég á að gera með mig. Klukkan 21:55 fékk ég símtal sem veldur því að ég er ekki lengur nemandi í Háskólanum í Reykjavík. Það var ekki verið að reka mig. Geti nú hver sem getur.

Jíbbí og Húrra.

Hvernig er hægt að vera að fara úr límingunum og geta ekki gert neitt í því. Ég reyndar er nokkuð dofinn ennþá, þetta er að síga inn í kerfið. Þetta er bara orðið satt.

Pfth!! blogg

Það versta við að vera að fara á taugum er að geta ekki gert það sem mann hvað mest langar. Nei það sem maður þarf að gera. Ég þarf að komast í barning. Virkilega þarf að komast í að berja. Það virðist ekki bregðast að þegar ég kemst að verulegu taugaslits marki, fer ég að hugsa með gleymdum heilastöðvum. Útrásin fer öll í að langa að berja með góðu barefli, af lífsins krafti, lengi, og með félagsskap með mér. Vissulega hafa margir fundið leið í að lemja eitthvað allt annað, sem heillar mig ekki. Hvort sem er sófasett eða hamstar. Ég þarf að fá að beita saklausum, ósjálfbjarga, fallegum, háværum, og til þess gerðum havaðaseggjum látlausu ofbeldi. Berja, lemja og slá þar til eyrun á mér gefast upp. Hlusta á öskrið og lætin. Púlsandi slátt sem fengi fólk til að æla. Fá aðstoð til að fullkomna verkið. Heitt fallegt ofbeldi sem hleipir sálinni á nýtt level. Bara svo lengi sem ég get kallað það tónlist. Ég þarf músík og ég þarf að fá að berja í hana taktinn. Ef ég kemst ekki í sett fljótlega hætti ég að vera.

Eva ertu ekki að fara að redda þessu?